ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ:+Νικοπούλου Ελευθερία,ετών 103,απεβίωσε στις 15.2.2015

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ:
+Νικοπούλου Ελευθερία,ετών 103,απεβίωσε στις 15.2.2015

Την Κυριακή  το βράδυ της μικρής Αποκρηάς, στις 15.2.2015, έφυγε από κοντά μας, πλήρης ημερών, η Ελευθερία  Νικοπούλου,η "Λιηφτηρία",όπως την φώναζαν οι ηλικιωμένες γυναίκες του χωριού μας, η μάνα μας και γιαγιά των παιδιών μας, σε  ηλικία 103 ετών(απ'ότι φαίνεται ήταν το μεγαλύτερο ρεκόρ υπεραιωνόβιου στο χωριό, *στο αγγελτήριο αναγράφεται 105,σύμφωνα με την ταυτότητα, που αναγράφει έτος γέννησης 1910, αλλά το πραγματικό είναι 1912).
      Η νεκρώσιμη ακολουθία τελέσθηκε στον ναό Αγ Κων/νου&Ελένης,την Δευτέρα 16.2.2015 από τον παπα Νικόλα και παπα Γρηγόρη και η κηδεία στα Κοιμητήρια του Αη Νικόλα,με την παρουσία των συγγενών,πολλών συγχωριανών και φίλων που την συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία,μετά το " Δεύτε τελευταίον Ασπασμόν....."

        Γεννήθηκε το 1912, μετά την απελευθέρωση, γι αυτό και της έδωσαν το όνομα Ελευθερία.
       ΄Ηταν κόρη του Θανάση(Νάτση) Κοβάτση-Δημητρίου και της ΄Αννας Δημητρίου.
Σύζυγος του Κοσμά Νικόπουλου, ευτύχησε  να γίνει μητέρα 6 τέκνων και γιαγιά, με 12 εγγόνια και 13 δισέγγονα.

       ΄Εζησε, έναν ολόκληρο αιώνα και πλέον και μέχρι το τέλος είχε πλήρη διαύγεια πνεύματος, διηγούμενη συχνά πάρα πολλές αναμνήσεις (τα προσφιλή της "καναγκιρίσια μαμπέτια") από τη ζωή στο χωριό, σε ποικίλες καταστάσεις και δυσκολίες (πόλεμοι,κακουχίες,στερήσεις,ασθένειες,απώλειες προσφιλών προσώπων, αλλά και πολλές χαρές), όντας ένα ζωντανό αρχείο ιστορίας της περιοχής μας και  των συγχωριανών μας, αρκετές δε από τις διηγήσεις της, απετέλεσαν άρθρα, που δημοσιεύθηκαν και στο παρόν Ιστολόγιο, αλλά και στην εφημερίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου ΠΕΛΣΑ.

    Δούλεψε για χρόνια, απ'τα νιάτα της, στις αγροτικές καλλιέργειες(στάρια,θέρος με τα δρεπάνια,αλώνια με τ'άλογα/ αμπέλια με δικέλια/μπαξέδες-μαγγανοπήγαδο κλπ) στην κτηνοτροφία-προβατοτροφία, παράλληλα με την φροντίδα της οικογένειας και του σπιτιού, μιας πολυμελούς οικογένειας.

   Εκπρόσωπος γυναικών μιας άλλης σκληραγωγημένης γενιάς, μέσα από τις αντίξοες συνθήκες ζωής, αεικίνητη, ακούραστη, είχε μάθει πως η επιβίωση χρειάζονταν πάντα διαρκή καθημερινή εγρήγορση- "θέλ' να γένουν οι δουλειές", κατά πως συνήθιζε να λέει, ως τα βαθειά της γεράματα, ψάχνοντας, τι μπορεί να κάνει για να βοηθήσει.

    "Ό,τι πει ο Κύριος", έλεγε στωϊκά, μα τελευταία όταν ανήμπορη πιά αφέθηκε στην φροντίδα της οικογένειας, στις προσευχές της ζητούσε την ανάπαυση, ώσπου την Κυριακή, αφού πήρε και το τελευταίο της αντίδωρο, που πάντα περίμενε από την Θεία Λειτουργία να της πάμε στο σπίτι, με το πλήρωμα της μέρας ο Κύριος την κάλεσε πλέον κοντά του.... "εν τόπω χλοερώ, ένθα ουκ έστι πόνος, ού λύπη, ού στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος".......

     Θα την θυμόμαστε πάντα και πιο πολύ εμείς τα παιδιά της, με ευγνωμοσύνη που μας μεγάλωσε κι έδωσε τόση στοργή κι αγάπη στα παιδιά μας, στα εγγόνια της, αλλά και τα δυσέγγονά της.

    Καλό Παράδεισο , Μάνα.......

    ........."Μακαρία η Οδός, η πορεύει σήμερον...ότι ητοιμάσθη σοι,Τόπος Αναπαύσεως"......

==============================================================

Χρ.Νικόπουλος-Αμπελόκηποι Καστοριάς 15.2.2015
==============================================================
Παρακάτω:Αρθρο  από το Ιστολόγιό μας ,βασισμένο σε διηγήσεις Ελευθ Νικοπούλου
σχετικά με την Απελευθέρωση του 1912-Τι έγινε στο Χωριό μας τότε?
==========================================================================