Γιορτάστηκε η Επέτειος 28ης Οκτωβρίου

Γιορτή της Επετείου 28ης Οκτωβρίου 1940:

Τετάρτη 28.10.2009-Αμπελόκηποι Καστοριάς

Η Εθνική Επέτειος γιορτάστηκε και στους Αμπελόκηπους Καστοριάς με Θεία Λειτουργία&Δοξολογία στον Ιερό Ναό Αγ.Κων/νου &Ελένης όπου τον Πανηγυρικό της Ημέρας εκφώνησε ο Δάσκαλος του Δημ.Σχολείου του χωριού.

 

Ακολούθησε επιμνημόσυνη Δέηση από τον παπα Νικόλα,κατάθεση στεφανιών από Τοπικό Συμβούλιο,Πολιτιστικό Σύλλογο,Σύλ.Γονέων& Κηδεμόνων και των Σχολείων μας,ανάκρουση του Εθνικού Υμνου και παρέλαση των μικρών μαθητών του Δημ.Σχολείου,Νηπιαγωγείου και Παιδικού Σταθμού.

       Κάποια φωτογραφικά στιγμιότυπα παρακάτω, δίνουν την εικόνα της ημέρας.

Ο Δάσκαλος εκφωνεί τον Πανηγυρικό της Ημέρας

 

 

Τα παιδιά Δημοτικού,Νηπιαγωγείου& Παιδικού

στον Ναό Αγ Κων/Νου & Ελένης

ο παπα Νικόλας,οι ψαλτάδες,οι δάσκαλοι
εκπρόσωποι Δήμου,Τοπ.Συμβουλίου,Πρόεδροι Συλλόγων














Τα παιδιά σε στάση προσοχής με τη Σημαία
ψάλλουν τον Εθνικό Υμνο


ο παπα Νικόλας "ρίχνει" τρισάγιο στο Ηρώο

 

Κάτω:O Πρόεδρος Τοπ.Συμβουλίου

Μίμης Δημητριάδης

Κατάθεση στεφανιών από τα παιδιά

...από τον Πρόεδρο Πολιτιστικού Συλλόγου Αμπελοκήπων

Τάσο Ντίνα

 

Κάτω:Στεφάνι και από την Πρόεδρο του Συλλογου

Γον&Κηδεμόνων Ρούλα Κουτση-Δημητρίου

 

Ενα Μικρό VIDEO από την Εκδήλωση μπορείτε να δείτε με ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Περιμένοντας την Παρέλαση

από δεξια: Κωστας Αντωνόπουλος
παπα Νικόλας,Μίμης Δημητριάδης,Χαρούλα Νικοπουλου

Ρούλα Κουτση-Δημητρίου,Ρούσα Π''βασιλείου

Η παρέλαση των Σχολείων μας

 

Κάτω:Το κλασσικό "μπισκοτολούκουμο" ΄κέρασμα

του Δήμου ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ,έκλεισε την εκδήλωση

Ιστορικές τοπικές αναφορές&διηγήσεις για την Επέτειο ,τον πόλεμο του '40 και της Κατοχής στους Αμπελόκηπους.
=====================================================================
     Πέρα από την γενική Ιστορία του πολέμου του '40 έχουν ενδιαφέρον και είναι χρήσιμο να καταγραφούν οι μνήμες όσων από τους συγχωριανούς μας έζησαν τέτοια γεγονότα.

   Εμπλουτίζουν την τοπική μας Ιστορία σαν χωριό.Γι αυτό ,όταν συναντώ ηλικιωμένους ανθρώπους ,συχνά φροντίζω να ζητώ κάποια διήγησή τους για τα παλιά, με αναφορά σε τοπικά ζητήματα.

    Πέρισυ,σε άρθρο μας στην Τοπική Εφημερίδα "ΠΕΛΣΑ-Αμπελόκηποι" στο φύλλο του Οκτωβρίου 2008 είχαμε εκτεταμένη αναφορά στην συμβολή των συγχωριανών μας στον πόλεμο του 1940, με βάση αφηγήσεις-συνεντεύξεις με δυό από τους τελευταίους επιζώντες πολεμιστές του '40, τους Γιαμπανόπουλο Θωμά (μέτωπο με Αλβανίας με Ιταλούς-γεν.1917) και Κοβάτση Αργύρη(Μέτωπο Ελληνοβουλγαρικά Σύνορα με Γερμανούς-γεν.1918).

    Και ο πατέρας μου Κοσμάς Νικόπουλος ήταν στο Αλβανικό μέτωπο(βλ.φωτογραφία) και μας διηγούνταν συχνά ιστορίες με τον Ελλην.Στρατό στην Κορυτσά,στους Αγ.Σαράντα,στο Αργυρόκαστρο.Υπηρέτησε σε τμήμα μεταφορών με ζώα για μεταφορές οπλισμού και πολεμοφοδίων.Σε μια αποστολή τραυματίστηκε στο μάτι και γύρισε νωρύτερα για θεραπεία, αλλά από το ένα μάτι είχε χάσει ήδη το φως σχεδόν στο 50% που δεν επανήλθε.

   Λόγω ενδιαφέροντος ,παραθέτουμε παρακάτω το περισυνό φύλλο της Εφημερίδας ΠΕΛΣΑ καθώς και μιά από τις φωτογραφίες του άρθρου που δείχνει συγχωριανούς μας Φαντάρους στο Αλβανικό Μέτωπο

Εφημερίδα ΠΕΛΣΑ Οκτ 2008

Αρθρο:"Οι Συγχωριανοί μας στον

πόλεμο του '40"

Κάτω:Διακρίνονται από αριστερά άνω:

Κατσαούνης Αλέξανδρος,Κοβάτσης Χρήστος,(??),(??)

κάτω αριστερά Κοσμάς Νικόπουλος (πατέρας μου),(??),

Διηγήσεις Αντωνόπουλου Μήτσου & Ζήση Βασίλη (28-10-2009)

Φέτος, περιμένοντας την τελετή κατάθεσης στεφανιών, μιλώντας με μεγαλύτερους συγχωριανούς για την περίοδο του '40,δυό απ'αυτούς,o Μήτσος Αντωνόπουλος και Βασίλης Ζήσης, θυμήθηκαν ότι από τους άνδρες του χωριού, όσοι ήταν σε ηλικία πολέμου, είχαν ήδη φύγει για τα μέτωπα και τις πρώτες μέρες συχνά ιταλικά αεροπλάνα όργωναν τον ουρανό και στο δικό μας χωριό, ρίχνοντας οβίδες και βλήματα σε διάφορες περιοχές και οι περισσότεροι χωριανοί είχαν φύγει να κρυφτούν στο βουνό σε σπηλιές.Ο Βασίλης Ζήσης ανέφερε ότι ένα από τα αεροπλάνα έριξε βλήμα στο δικό του μπαξέ,στο Μερά που έπεσε δίπλα στο "Μπουνάρι".Θυμήθηκαν τις συλλλήψεις και ξυλοδαρμό των ανδρών του χωριού από τους Ιταλούς στο υπόγεια του Δημ.Σχολείου για να ομολογήσουν ποιοί έχουν όπλα.

Διηγήσεις Ελευθερίας Νικοπούλου

Ελευθερία Νικοπούλου

96 ετών σήμερα(+Νικοπούλου Ελευθερία,ετών 103,απεβίωσε στις 15.2.2015),διηγείται:

Η μάνα μου Ελευθερία Νικοπούλου (γεννημένη το 1913,στα 96 της σήμερα/*+Νικοπούλου Ελευθερία,ετών 103,απεβίωσε στις 15.2.2015) στην συνέχεια μου διηγήθηκε διάφορα περιστατικά των πρώτων ημερών του πολέμου και της Κατοχής.

    Θυμήθηκε ότι όλη η οικογένεια ,με τα μικρά,(η αδελφή μου Αρετή ήταν 1 χρόνου), τη γιαγιά μας (ο πατέρας μου ήταν στο Αλβανικό Μέτωπο), είχαν φύγει στο βουνό,στα μαντριά προβάτων που είχαμε εκεί και έμειναν 2 βδομάδες, μαζί με τα πρόβατα για τον φόβο των αεροπλάνων.την ώρα που έπεσε το βλήμα από αεροπλάνο στο μπαξέ του Πατσίκα στο Μερά,εκείνη βρέθηκε μόνη της στον δρόμο από βουνό πηγαίνοντας στο χωριό,στο σπίτι μας, γα τρόφιμα και κρύφτηκε στα δένδρα. Στη συνέχεια για άλλες 2 βδομάδες κρύβονταν σε διάφορα μέρη σε δάση ( στο 'τάσκινο ορμάντσε",στο Στάσινο) αλλά και αρκετές φορές σε υπόγειο καταφύγιο που είχε φτιάξει ο παππούς Αντρίας (ο Ανδρέας Ζησιάδης,πατέρας του Βασίλη και Βαγγέλη) στην πλαγιά πίσω από το παλιό τους σπίτι,κατασκευασμένο σαν στρατιωτικό "αμπρί" με γκριντιές και χώμα.

    Μου διηγήθηκε ακόμη ότι από αυτούς τους βομβαρδισμούς καταστράφηκε μια μεγάλη ρουμανοβλάχικη εκκλησία στο Αργος Ορεστικό,στη θέση της σημερινής Αγίας Παρασκευής.

Η Υποχώρηση του Ελληνικού Στρατού από το Μέτωπο της Αλβανίας:

     Με την υποχώρηση του αλβανικού μετώπου ,ο ελληνικός στρατός΄διαλύθηκε κακήν κακώς και οι φαντάροι γύριζαν άτακτα με τον εξοπλισμό τους, επιστρέφοντας στα χωριά τους.

   Στην περιοχή Αρμενοχωρίου ,στο Αργος πέταξαν όλο το στρατιωτικό υλικό(κουβέρτες,όπλα,εργαλεία κλπ)
     Πολλοί και από το χωριό μας έτρεξαν και μάζεψαν ρουχισμό και κουβέρτες που τα είχαν ανάγκη.Αλλοι βέβαια και οπλισμό, που έκρυψαν και χρησιμοποιήθηκε στην Εθνική Αντίσταση και ένα μέρος και στον Εμφύλιο.
Ερχομός των Γερμανών στο χωριό

    Η φάλαγγα των Γερμανών ερχόμενη από Κλεισούρα μετά τις τελευταίες μάχες καθ'όδόν, με τα υπόλοιπα τμήματα του Ελληνικού Στρατού έφθασε στο χωριό μας (μάλλον ένα τμήμα της) τον Μάη του 1941,μέρα Μ.Παρασκευή.Η μάνα μου Ελευθερία, θυμάται ότι όλοι ήταν στην εκκλησία της Παναγίας και ο παπα Γιώργης τους είπε να μείνουν στην εκκλησία και η Παναγιά μαζί τους.Οταν σχόλασε η εκκλησία και βγήκαν έξω είδαν ένα τμήμα της Γερμανικής Φάλαγγας, με τα μηχανοκίνητα να περιμένουν και ένα γερμανικό τάνκς προσπαθώντας να κάνει μανούβρες στο στενό δρόμο μισογκρέμισε μιά γωνία από το παλιό πλίθινο σπίτι του Πατσίκα(Βασίλη Ζήση).Ο επικεφαλής αξιωματικός, με μιά ομάδα στρατιωτών, πήγε στο κοντινό παλιό σπίτι της οικογένειάς μας,δίπλα στο σπίτι Παπαϊωάνου(τώρα δεν υπάρχει,έχει κατεδαφιστεί),ο πατέρας είχε γυρίσει ήδη από Αλβανία και ζήτησαν φακές (έχοντας ένα γερμανο-ελληνικό λεξικό) και καζάνι να βράσουν για φαγητό.Αφού έφαγαν, έφυγαν και δεν πείραξαν κανένα χωριανό.

Οι Ιταλοί στο χωριό

     Οπως είναι γνωστό,η Καστοριά γενικότερα πέρασε στην Κατοχή στην δικαιοδοσία των Ιταλών.Οπως αναφέραμε και παραπάνω ,από τις πρώτες τους ενέργειες, ήταν οι έρευνες στα σπίτια για να περισυλλέξουν στρατιωτικό υλικό του Ελλην.Στρατού και οπλισμό.

      Ο Στέργιος Νασιόπουλος (Τζατζαλής),απελπισμένος από το πολύ ξύλο, τους είπε "ελάτε θα σας δείξω που έχω κρυμένα τα όπλα".Τους οδήγησε στο Γκιόλι ,στο φράγμα με τις πόρτες που είχε πολύ νερό."Να εδώ,να εκεί!" και πήδηξε μέσα στο ποτάμι, να πνιγεί.Το ορμητικό νερό τον έβγαλε κάτω από τις πόρτες και κάποιoi πήδηξαν και τον έβγαλαν.Ετσι σταμάτησαν Ιταλοί τους ξυλοδαρμούς,αφού είδαν ότι δεν βρίσκουν όπλα.

      Από την Καστοριά όμως, έρχονταν συχνά, τμήματα Ιταλών ,έπαιρναν τον Πρόεδρο του χωριού, τον Γιαννάκη Γεωργιάδη να τους δείχνει σπίτια και μπαξέδεςκαι περιέρχονταν το χωριό για "ανεφοδιασμό" τροφίμων ,λαχανικών,πουλερικών με το γνωστό "πλιάτσικο",οπότε συνέβαιναν και εικόνες απέιρου κάλλους.Μια φορά,έλεγε η μάνα μου Ελευθερία, είχαν πάει στο σπίτι μας Ιταλοί για πλιάτσικο πουλερικών,ένας έπιασε να πάρει απ'τη φωλιά μια κλώσσα,η μάνα μου πήγε λέγοντας "μη αυτή ρε μάνα μου,αφκιε την θα συ πίασω ιγώ καμιά άλλ'(η),θέλουν κι αυτά του κουλάι(=)τον τρόπο".Κι έτσι λέγοντας πήγε φωνάζοντας στα κοτόπουλα "ξού-ξού" με χειρονομίες(προφανώς επίτηδες) οπότε όλα πέταξαν ψηλά στην στέγη στο κοτέτσι κι έφυγαν στην διπλανή αυλή που δεν είχε άμεση πρόσβαση.Ο Ιταλός αγρίεψε,η μάνα μου δικαιολογήθηκε,"δεν ακούν,δεν κάθουντι να τα πιάσου, τι να κάνου?νά βλιέπτι,αν μπουρείτι πιάστι ισείς"..Εφυγαν αγριεμένοι...

    Μάλιστα το '41,ήταν η χρονιά που οι γονείς μου είχαν φυτέψει καινούργιο μπαξέ,κάτω στο Ορμάνι,με πολλή προσωπική δουλειά (μεγάλα αρδευτικά χαντάκια,μπουνάρι,μάγγανο κλπ) και μόλις έγινε ο μπαξές σε παραγωγή και ο πατέρας μου περίμενε να μαζέψει για παζάρι, ήρθαν οι Ιταλοί και τα μάζεψαν όλα,δεν άφησαν τίποτα .....

για την αφήγηση:Νικόπουλος Χρίστος cnikop@yahoo.gr